STATECZNOŚĆ STOKÓW OSUWISKOWYCH NA PODSTAWIE WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNO-MECHANICZNYCH SKAŁ I GRUNTÓW ORAZ POMIARÓW INKLINOMETRYCZNYCH

Abstract

Przedmiotem badań była analiza stateczności stoków o zróżnicowanej budowie geologicznej objętych procesami osuwiskowymi. Tego rodzaju analizy prowadzi się przeważnie dla osuwisk, na których planuje się wykonanie zabezpieczeń konstrukcyjnych i prace budowlane. Istotnym elementem jest właściwe udokumentowanie geologiczno-inżynierskich parametrów gruntowo-skalnych, które powinny stanowić podstawę do obliczeń stateczności. Do obliczeń wykorzystano oprogramowanie GEO-5 – moduł stateczności skarp i zboczy. Celem artykułu jest propagowanie metodologii dokumentowania warunków geologiczno-inżynierskich na obszarach osuwiskowych. Przedstawiono ogólną charakterystykę wybranych obszarów badawczych, na których zainstalowano kolumny inklinometryczne oraz scharakteryzowano metody badań osuwisk, które prowadzono zgodnie ze schematem: prace terenowe, badania laboratoryjne, pomiary inklinometryczne oraz obliczenia stateczności stoków dla wybranych przekrojów obliczeniowych. Osuwiska, które poddano analizie, są zlokalizowane w obrębie zewnętrznych Karpat fliszowych. Są one zaliczane do jednostek tektonicznych: magurskiej, śląskiej, podśląskiej, grybowskiej, a także niecki miechowskiej i zapadliska przedkarpackiego. Każde z wybranych osuwisk rozpoznano powierzchniowo i wgłębnie. Rozpoznanie to pozwoliło na określenie modelu osuwiska na podstawie badań geologicznych. W wyniku szczegółowej analizy rdzeni wiertniczych i stwierdzonych powierzchni ścięcia w postaci wyraźnych luster określono główne płaszczyzny poślizgu. Na każdym z omawianych obszarów osuwiskowych zainstalowano kolumny inklinometryczne, w których przy pomocy sondy prowadzono pomiary przemieszczeń wgłębnych. Uzyskane wyniki pozwoliły na skonstruowanie przekrojów, na podstawie których obliczono wskaźniki stateczności stoku poszczególnych obszarów osuwiskowych. Wyniki te porównano z wartościami wskaźnika stateczności dla założonych powierzchni poślizgu wyinterpretowanymi z pomiarów inklinometrycznych. Przedstawiono propozycję dokumentowania obszarów osuwiskowych, zwracając szczególną uwagę na właściwą interpretację budowy podłoża, ponieważ zbyt płytkie jego rozpoznanie i niewłaściwie prowadzony system wiercenia jest najczęstszą przyczyną błędnego dokumentowania geologiczno-inżynierskiego.