FALSIFICATION OF THE EULERIAN MOTIONS OF LITHOSPHERIC PLATES

Abstract

FALSYFIKACJA EULEROWSKIEGO RUCHU PŁYT LITOSFERYAbstrakt. Morgan (1968) sprawdzał zakładany eulerowski ruch płyt litosfery przez obliczenia wzdłuż obwodu potrójnego połączenia płyt w Oceanie Indyjskim. Z analizy przeprowadzonej przy użyciu fizycznego modelu wynika, że południowo-zachodni grzbiet Oceanu Indyjskiego powinien być konwergentny na nieekspandującej Ziemi i taki powinien być też w teście Morgana, którego wynik jest tym samym błędny. Klinowate rozwarcia pojawiające się na wszystkich ramionach połączenia potrójnego w Oceanie Indyjskim podczas jego rekonstrukcji są artefaktami nazwanymi przez Careya „gaping gores”. Są one jednym z dowodów ekspansji Ziemi. Globalny ruch płyt litosfery, oparty na zasadzie Eulera, jest niemożliwy i potwierdza Paradoks Arktyczny Careya, który jest kolejnym dowodem ekspansji Ziemi. Testowanie przez geodezję satelitarną ekspansji Ziemi jest w rzeczywistości testowaniem możliwej ekspansji modelu tektoniki płyt a nie realnej Ziemi. V-kształtne rozwarcia między płytami nie mają eulerowskiego charakteru, lecz są sfenochazmami Careya, powodowanymi ekspansją wnętrza Ziemi.