Géologie des cadres du Détroit de Gibraltar - nouveaux points de vue
Abstract
Geologia Cieśniny Gibraltarskiej - nowy punkt widzenia
Les idees presentees dans cette dissertation sont basees sur les observations faites le long du Detroit de la rive marocaine et occasionnellement dans la region du „Campo de Gibraltar” . Au lieu de deux unites tectoniques (numidienne et de Meloussa) sur la rive marocaine, l’auteur propose l’unite de Mediouna retrocharriee vers le Sud-Est, l’unite de Tanger qui se termine vers le Nord dans le Detroit et l’unite de Beni-Ider a l’Est. Dans la chaine betique au lieu de quatre unites de flysch, on peut parler de deux unites d'Almarchal et d’Aljibe retrocharriees vers l’Est et d’Algeciras avec deux fenetres tectoniques vers l’Ouest a savoir au Nord de Tarifa et dans la region de Bolonia (Fig. 1). L’unite de Tanger ne passe pas sur le territoire de l'Espagne.
W roku 1976 autor wspólnie z W. J. Sikorą rozpoczął badania geologiczne w Rifie wzdłuż zachodniej części wybrzeża Cieśniny Gibraltarskiej i kontynuował je również i po jego śmierci do roku 1982. Wynikiem tych prac popartych również badaniami mikropaleontologicznymi J. Morgiel i B. Olszewskiej było opracowanie w skali 1:25 000 mapy geologicznej oraz szeregu referatów wygłoszonych w czasie corocznych „dni geologii marokańskiej” opublikowanych następnie w „Mines Geologie et Energie”. Od kilku lat na realne tory weszła sprawa stałego połączenia wybrzeża marokańskiego i hiszpańskiego przy pomocy tunelu pod Cieśniną Gibraltarską o wylotach w rejonie Tangeru od południa i Tarify od północy (fig. 1). Obydwa wybrzeża były przedmiotem studiów przede wszystkim dwóch geologów francuskich tj. Duranda-Delgi i Didona (1972, 1973). Na podstawie obserwacji własnych i publikowanych danych autor z W.J. Sikorą przyjęli, iż w rejonie Tangeru w miejsce dwóch jednostek (numidyjskiej i Meloussa) istnieje jedna jednostka Meloussa, dla której autor proponuje obecnie nazwę Mediouna. W jej skład wchodzi profil utworów od albo-aptu po oligocen-akwitan (?), a w całości jest ona wstecznie nasunięta od północnego zachodu ku południowemu wschodowi na jednostkę środkową Tangeru, która zanurza się pod Cieśninę. Od wschodu jednostkę tę ogranicza flisz jednostki Beni-Ider.
Les idees presentees dans cette dissertation sont basees sur les observations faites le long du Detroit de la rive marocaine et occasionnellement dans la region du „Campo de Gibraltar” . Au lieu de deux unites tectoniques (numidienne et de Meloussa) sur la rive marocaine, l’auteur propose l’unite de Mediouna retrocharriee vers le Sud-Est, l’unite de Tanger qui se termine vers le Nord dans le Detroit et l’unite de Beni-Ider a l’Est. Dans la chaine betique au lieu de quatre unites de flysch, on peut parler de deux unites d'Almarchal et d’Aljibe retrocharriees vers l’Est et d’Algeciras avec deux fenetres tectoniques vers l’Ouest a savoir au Nord de Tarifa et dans la region de Bolonia (Fig. 1). L’unite de Tanger ne passe pas sur le territoire de l'Espagne.
W roku 1976 autor wspólnie z W. J. Sikorą rozpoczął badania geologiczne w Rifie wzdłuż zachodniej części wybrzeża Cieśniny Gibraltarskiej i kontynuował je również i po jego śmierci do roku 1982. Wynikiem tych prac popartych również badaniami mikropaleontologicznymi J. Morgiel i B. Olszewskiej było opracowanie w skali 1:25 000 mapy geologicznej oraz szeregu referatów wygłoszonych w czasie corocznych „dni geologii marokańskiej” opublikowanych następnie w „Mines Geologie et Energie”. Od kilku lat na realne tory weszła sprawa stałego połączenia wybrzeża marokańskiego i hiszpańskiego przy pomocy tunelu pod Cieśniną Gibraltarską o wylotach w rejonie Tangeru od południa i Tarify od północy (fig. 1). Obydwa wybrzeża były przedmiotem studiów przede wszystkim dwóch geologów francuskich tj. Duranda-Delgi i Didona (1972, 1973). Na podstawie obserwacji własnych i publikowanych danych autor z W.J. Sikorą przyjęli, iż w rejonie Tangeru w miejsce dwóch jednostek (numidyjskiej i Meloussa) istnieje jedna jednostka Meloussa, dla której autor proponuje obecnie nazwę Mediouna. W jej skład wchodzi profil utworów od albo-aptu po oligocen-akwitan (?), a w całości jest ona wstecznie nasunięta od północnego zachodu ku południowemu wschodowi na jednostkę środkową Tangeru, która zanurza się pod Cieśninę. Od wschodu jednostkę tę ogranicza flisz jednostki Beni-Ider.