W artykule przedstawiono, na podstawie materiałów z ponad 200 głębokich wierceń, wgłębną budowę geologiczną rejonu Lubin-Sieroszowice obejmującego cztery odrębne jednostki geologiczno-strukturalne: blok przedsudecki, krystaliczny fundament monokliny, monoklinę przedsudecką oraz kenozoiczną okrywę monokliny i bloku. Stwierdzono tektoniczny charakter granicy między monokliną i blokiem przed-sudeckim - stanowi ją strefa uskokowa środkowej Odry o przebiegu NW-SE. Wyjaśniono przewodnie rysy dysjunktywnej tektoniki monokliny przedsudeckiej oraz jej krystalicznego podłoża. Ustalono stratygrafię i litologię warstw skalnych badanego obszaru ze szczególnym uwzględnieniem osadów cechsztynu, gdzie przeprowadzono i uzasadniono podział na cztery cyklotemy. Podano hipotezę poligenicznego powstania białych piaskowców (tzw. białego spągowca), występujących pomiędzy łupkami miedzionośnymi cechsztynu a czerwonymi piaskowcami piętra czerwonego spągowca. Przedyskutowano problemy budowy stratyfikowanego złoża rud miedzi występującego w spągu osadów cechsztynu. Zwrócono uwagę na niektóre zagadnienia dotyczące jego genezy, pomijane dotychczas w rozważaniach. Stwierdzono, że jest to złoże osadowe poligeniczne o wydłużonym procesie złożotwórczym. Przedstawiono w końcu zwięzłą historię rozwoju budowy geologicznej badanego rejonu - od okresu sedymentacji lądowej utworów młodopaleozoicznych (dolnopermskich) poprzez okres transgresji epikontynentalnego morza cechsztyńskiego, okres lądowej sedymentacji dolnego triasu, następnie denudacji, aż do kolejnego okresu sedymentacji w młodszym kenozoiku zakończonego epoką zlodowaceń. Powstanie złoża rud miedzi było krótkim epizodem w geologicznej historii rozwoju geologicznego obszaru, który czasowo i przestrzennie związany był z transgresją morza cechsztyńskiego oraz sedymentacją łupków miedzionośnych - osadów środowiska silnie redukcyjnego. Późniejszy rozwój geologiczny tego obszaru nie spowodował istotnych zmian w budowie złoża.
