Deformacje utworów neogenu i plejstocenu Polski środkowej i zachodniej
Abstract
Déformations des couches du Néogene et du Pléistocene de la Pologne canetrale et occidentalee
Wykazano strefowe występowanie zaburzeń młodokenozoicznych w zależności od linii dyslokacyjnych podłoża starszego. Zaburzenia młodokenozoiczne związane są z brzeżnymi strefami zbiorników neogeńskich oraz nierównościami ich dna. W tych strefach rozwijały się zjawiska spływów zboczowych. Po ustąpieniu zalewów tworzyły się zsuwy zboczowe. Obciążenie lądolodem przyspieszyło kompakcję i spowodowało dalsze zaburzenia warstw. W interglacjałach działają powierzchniowe ruchy masowe, powodując zaburzenia osadów neogenu i plejstocenu. Te same zjawiska występują w warunkach peryglacjalnych. Wszystkie wymienione zjawiska związane są ponadto z ożywieniem linii tektonicznych podłoża, co miejscami prowadzi do fałdowania pokrywowego i wytworzenia pasm wzniesień. Osie fałdów zachowują kie runki tych dyslokacji: NW-SE oraz NE-SW. Wąskie strefy synklin i antyklin prześledzono na długościach dziesiątków kilometrów w jednej linii. Miejscami strefy zaburzeń przecinają się pod kątem prawie prostym, tworząc skomplikowane s truktury, pozornie „łukowe”.
Wykazano strefowe występowanie zaburzeń młodokenozoicznych w zależności od linii dyslokacyjnych podłoża starszego. Zaburzenia młodokenozoiczne związane są z brzeżnymi strefami zbiorników neogeńskich oraz nierównościami ich dna. W tych strefach rozwijały się zjawiska spływów zboczowych. Po ustąpieniu zalewów tworzyły się zsuwy zboczowe. Obciążenie lądolodem przyspieszyło kompakcję i spowodowało dalsze zaburzenia warstw. W interglacjałach działają powierzchniowe ruchy masowe, powodując zaburzenia osadów neogenu i plejstocenu. Te same zjawiska występują w warunkach peryglacjalnych. Wszystkie wymienione zjawiska związane są ponadto z ożywieniem linii tektonicznych podłoża, co miejscami prowadzi do fałdowania pokrywowego i wytworzenia pasm wzniesień. Osie fałdów zachowują kie runki tych dyslokacji: NW-SE oraz NE-SW. Wąskie strefy synklin i antyklin prześledzono na długościach dziesiątków kilometrów w jednej linii. Miejscami strefy zaburzeń przecinają się pod kątem prawie prostym, tworząc skomplikowane s truktury, pozornie „łukowe”.